Tropical architecture, critical regionalism in the age of globalization

hoofdstuk 3, Globalisation: some cultural dilemmas

Onder globalisering verstaan we niet het effectief verbinden van de hele wereld. We bedoelen hiermee een netwerk van communicatie en uitwisseling. In werkelijkheid is onze wereld eerder een atlas met radicale kernen en ontkoppelde gebieden die grote gebieden verbergen. Deze gebieden zijn losgekoppeld of slechts indirect met elkaar verbonden door gedecentraliseerde stadcentra.

De globalisering heeft een meervoudsvorming in de cultuur aangewakkerd. Het economische, culturele en de communicatie verloopt via een andere vorming en neigt naar de oude en een aantal nieuwe steden. Er moet meer inspanning komen om de culturele gebieden te kunne handhaven. Het instituut van “Tropical Achitecture” is een voorbeeld van een instelling die zich hiervoor inzet.

De wereld wordt meer stedelijk, doordat men vanuit het “platte land” naar de metropool verhuisd. Hierdoor worden de omliggende dorpen opgenomen in de grote stad en raken deze met elkaar verbonden. Een voorbeeld hiervan is Rio de Janeiro en China waar dit uit het niets gebeurden.

 

                                 Rio de Janeiro                                        China

Bijna de helft van de wereldbevolking woont in stedelijke gebied. Deze situatie zorgt voor meerdere fysieke en mentale onderdrukking. De grootste oorzaak van de wereldwijde opening is het internet. Het is ook opmerkelijk dat er bij science fiction bijna altijd gefantaseerd wordt in stedelijke termen, binnenplaatsen en stedelijke technologieën.

De globalisering heeft twee culturele processen aan het licht gebracht. Deze interactie is een kritisch punt van de symbolische kracht van samen (eenheid), en een schijnbare tegenstelling dat het tijdperk vermeld. Aan de ene kant het industriële kapitalisme, wat in Europa te zien is. De westerse cultuur heeft een paradoxale betekenis gekregen met een bevestiging van de verschillen. Door de culturele globalisering ontstaat er een wisselwerking tussen de westerse cultuur en de culturele meervoudigheid van de wereld

Cultereel geld is geen passief verschijnsel. Ontvangers zetten dit om en gebruiken dit voor de toekomst. Maar er is een nieuwe kant van het geld aan het daglicht gekomen. Door de economische, politieke en culturele machten wordt ‘culture of resignification’. Een zaak van wie eet wie? Nog een probleem is dat er niet is uit te gaan van een machtsstructuur. Onze cultuur bevat nu een gespannenheid. Sociale machten kunnen niet altijd met elkaar over weg en er zijn grote meningsverschillen over wat goed of fout is. Wanneer verlies je de macht en wanneer ben je schappelijk. Het is een geval van wie de dienst uit maakt. Waar liggen de grenzen. Globalisatie betekend voor de een meer dan voor de ander.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Door de globalisering is het uitwisselen van informatie en ervaring makkelijk geworden. Vele ‘gesloten’ culturen zijn hierdoor geïnfecteerd. Een cultuur wordt vaak van generatie op generatie doorgegeven, door de globalisering ontstaat er een nieuw blik op de wereld. Bij een ‘gesloten’ cultuur ,zoals bijvoorbeeld van de cultuur Sambia, wordt je met de cultuur opgegroeid en weet je niet veel anders. Je ziet dan ook als er invloeden van buitenaf komen de cultuur vaak instort. De globalisering zorgt ervoor dat de mensen invloeden krijgen van buiten hun cultuur en opvoeding, dit kan invloed hebben op het beeld wat je van het leven hebt. Het opent deuren. Dit kan als negatief beschouwd worden maar ook als positief. Hierdoor kan je wel buiten de cultuur kijken en je eigen bevindingen laten spreken. De cultuur wordt hierdoor misschien wel aangepast, maar hierdoor kun je je wel ontwikkelen. De globalisering heeft voor de een meer invloed op het leven dan voor de ander. Het steeds stedelijker worden van de wereld, waardoor bijna de helft in een stad leeft, heeft invloed op het leven van de mens. Je wordt meegenomen door het stadsleven waarbij de media een grote invloed heeft en waarbij cultuur en religie steeds verder verwaarloosd worden.

Boek: Tropical architecture: critical regionalism in the age of globalization
Auteur: Tzonis, Alexander, Liane Lefaivre and Bruno Stagno./ Gerardo Mosquera

 

 

Tropical architecture, critical regionalism in the age of globalization

 hoofdstuk 5   Modernizing Appropriations/Appropriating Modernity

Alleen als we onze traditie erkennen als erfgoed dat voordurend evolueert, zullen we in staat zijn een evenwicht te vinden tussen de regionale en de internationale identiteit.

Het woord traditie stamt af van het Latijnse woord “tradere” en betekend doorgeven. Het is moeilijk om traditie concreet te definiëren, maar er zijn veel pogingen gedaan.

Zo heeft ook Edward Shills een poging gedaan, hij defineert het als volgt:

Alles wat wordt overgedragen en overgeleverd van het verleden tot het heden. Het maakt een statement over wat er is overgeleverd of in welke specifieke combinatie, of dat het een psychologische of een culturele vorming  is, het zegt niets over hoe lang het is overgeleverd of op welke wijze, mondeling of schriftelijk.

Curtis komt met een zowaar tegenovergestelde benaming:

Traditie in een voor de hand liggende betekenis van een zichtbaar verleden, erfenis kan slechts ten dele behulpzaam zijn, maar de werkelijkheid van vandaag is anders. De architect moet vinden wat goed is voor de huidige omstandigheden en als hij daarmee tevreden is geeft hij hier een waardige toevoeging aan. Er is geen plaats voor vredelievendheid of onechte sentimentaliteit.  

Tradities zijn groepsgebonden, ofwel verbonden aan een volk. Daarom is ‘volksarchitectuur’ moeilijk te verbeteren omdat hierbij gestreefd wordt naar perfectie.

Dit is voor elk volk, elke samenleving en elke cultuur verschillend. Hedendaags onderzoek naar volksarchitectuur komt steeds terug op continuïteit en individualiteit.

Upton geeft hier zijn mening over:

We moeten de ruimte van de volkstaal besmetten en verplaatsen in het menselijke culturele landschap. We moeten onze aandacht weg richten van de zoektocht naar het authentieke, het karakteristieke, het blijvende en het zuivere, en ons verdiepen in het actieve, het vluchtige en het onzuivere, op zoek naar instellingen die dubbelzinnig zijn, meervoudig, vaak omstreden, en het onderzoeken van contactpunten en transformatie - in de markt, aan de rand, in het nieuwe en het rottende.

Jennifer Wicke gaat hier tegenin:

Het regionalisme fantaseert over een lokale conversatie, een regionale 'essentie', dat hoe dan ook wenselijk is in utopische termen, niet overal kan worden geplaatst op de kaart van de postmoderne werkelijkheid. De behouden en idiomatische referenties die ontstaan zijn ​​uit het kritische regionalisme zijn allemaal goed, maar een compleet regionalistisch programma van oprichters in de wereldwijde politiek, die niet weg kan worden gezwaaid door de toverstaf van regionaal gevoelige architectuur. De sociale ruimte, wordt immers evenveel gevormd door de informatieve, representatieve netwerken van massacultuur en de media als door iets anders. En een regionale purisme zal de baby van de sociale werkelijkheid naar buiten gooien met het badwater van het internationalisme.

Veel studenten in Azië keuren de traditie als een verbeterde eigenschap niet goed. Architecten doen er pogingen om traditie een nieuwe definitie te geven.  Voor veel architecten is terug gaan naar de traditie van voor de industriële revolutie ondenkbaar. In de traditievorm wordt er niet geaccepteerd dat er een relatie is tussen overgang en betekenissen. Het probeert de oude tradities te begrijpen en de geërfde traditionele handelingen te wijzigen. Dit is ook terug te zien in de architectonische tradities.  Relevante aspecten worden geabstraheerd, zoals een naderend doel voor een nieuw bewustzijn en nieuwe interpretaties over betekenissen die bij een bepaalde traditie toe behoren.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik denk dat traditie een belangrijk onderdeel is van een cultuur. Het refereren naar het verleden is belangrijk om herkenning aan de mensen te geven, maar een cultuur kan zich daardoor nog wel ontwikkelen! Een samenkomst van het moderne en de traditie lijkt mij daarom het juiste uitgangspunt. Traditionele elementen zijn belangrijk in de herkenning van de mens en het moderne is belangrijk in het ontwikkelen van de mens. Ik denk dat alleen zo de mens niet vervreemd raakt van de omgeving en zich toch doorontwikkeld. Postmoderne architectuur (de traditie combineren met het moderne) lijkt me daarom geschikt voor vele culturen. Hiervoor dient men zich dus wel in te leven in de andere cultuur maar kan dit vertalen in een "modern gebouw.

Boek: Tropical architecture : critical regionalism in the age of globalization

Auteur: Alexander Tzonis, Liane Lefaivre and Bruno Stagno./ Tan Hock Beng

 

Edwid Lutyens

Brits-Indië

India werd van 1858 tot 1947 geregeerd als onderdeel van het Britse Rijk. Engeland beïnvloede de situatie in India vanaf de 17^e eeuw. In deze periode heerste er een grote verdeeldheid. Dat kwam doordat de Britten de Indische culturen niet altijd eerbiedigen.

Oude Delhi

Net als in andere Indiase steden is de binnenstad van het oude Delhi een chaotische wirwar van straatjes, waar het krioelt van de mensen, ossenwagens, fietsen, auto’s, paardenwagens en verder alles wat beweegt. In dat oude centrum staan gebouwen van rode steen, de nalatenschap van de grootmogols.

 

New Delhi

 Door de komst van de Engelse veranderde er veel in India, zo ook de architectuur. Edwin Lutyens had hier een grote rol in, hij werd gezien als de architect van het Britse rijk. Hij kreeg de opdracht in 1911 om een nieuwe moderne stad te ontwerpen. De Britten wilde hun koloniale hoofdstad verplaatsen van Kolkata (Calcutta) naar Delhi. De bestaande dorpen in dit gebied moesten plaats maken voor de moderne stad (New Delhi). Er moest een samensmelting ontstaan tussen het Britse classicisme en de Indiase architectuur. Lutyens analyseerde de bestaande bebouwing en architectuur van India maar vond de gebouwen van de Indiase architecten geen schoonheid hebben. Hij vond de Gotische elementen in de architectuur, die rond 1870 toegepast werden, niet aansloten op het warme klimaat van India. Hier hadden de inwoners geen moeite mee.

 

In 1912 begonnen Lutyens en zijn deelgenoot Baker met het ontwerpen van de gebouwen in New Delhi. Ze zijn begonnen met het parlement huis en het paleis van de onderkoning, wat door de regering niet als positief werd gezien door de weinige Indiase invloeden. Daarom hadden ze een compromis gesloten om de Britse architectuur met de Mogolse stijl te combineren. Hieruit blijkt wel dat Lutyens wel degelijk rekening hield met de Indiase cultuur. Verder hebben ze de hele stad New Delhi ontworpen met een combinatie van Britse en Indiase architectuur. Om zo de Indiase cultuur eer aan te doen. Het duurde ongeveer 18 jaar voor de plannen van Lutyes gerealiseerd werden.
 

 

Bronnen:

http://www.voorbeginners.info/india/new-delhi.htm

http://nl.dreamstime.com/stock-foto-oud-delhi-india-image573430

Presentatie lesweek 4